Jerzy Radziwiłowicz

Urodził się w roku 1950. Aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, pedagog krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, tłumacz.

Ukończył Wydział Aktorski warszawskiej PWST. Debiutował w 1972 roku na scenie Starego Teatru w Krakowie rolą Zagorskiego w "Bolszewikach" Michaiła Szatrowa w reżyserii Andrzeja Przybylskiego. Rok później występował już w "Dziadach" Adama Mickiewicza w reżyserii Konrada Swinarskiego, przedstawieniu, które przeszło do kanonu teatru polskiego. U Swinarskiego Radziwiłowicz wystąpił jeszcze w "Wyzwoleniu" i telewizyjnej wersji "Sędziów" Wyspiańskiego, rozpoczął także próby do "Hamleta" Shakespeare'a, w którym zagrać miał rolę główną. Próby przerwała nagła śmierć reżysera.

Jerzy Radziwiłowicz miał szczęście spotkać w swej teatralnej i filmowej karierze najwybitniejszych polskich reżyserów i aktorów. Już w roku 1973, przedstawieniem "Proces" według Franza Kafki, rozpoczęła się jego współpraca z Jerzym Jarockim. U Jarockiego aktor wystąpił m.in. w "Wiśniowym sadzie" Antoniego Czechowa (1975), "Rewizorze" Gogola (1980), "Mordzie w katedrze" Thomasa S. Eliota (1982), "Życie jest snem" Calderona de la Barca (1983), "Portrecie" Mrożka (1988), przełomowej, kanonicznej już inscenizacji "Ślubu" Gombrowicza (1991) i pierwszej polskiej inscenizacji "Fausta" Johanna Wolfganga Goethego (1997).

W 1977 roku aktora zauważył Jerzy Grzegorzewski i powierzył mu rolę Pana Młodego w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego. Minęło 18 lat i Radziwiłowicz pracował nad kolejną wersją Mickiewiczowskiego dramatu w swej karierze - tym razem nad przedstawieniem "Dziady - 12 Improwizacji" w inscenizacji Grzegorzewskiego. Z inspiracji Grzegorzewskiego Radziwiłowicz przygotował w 1996 roku nowe tłumaczenie "Don Juana" Molière'a.

W latach siedemdziesiątych aktor rozpoczął długoletnią bliską współpracę filmową i teatralną z Andrzejem Wajdą. Grał między innymi księcia Myszkina w "Nastazji Filipownie" według "Idioty" Dostojewskiego. Wystąpił w nagradzanym na całym świecie "Człowieku z marmuru" (1976) i "Człowieku z żelaza" (1981), filmach, które stały się symbolem rozrachunku z epoką stalinowską i zapowiedzią wolnościowych przemian. Cztery lata później wystąpił Radziwiłowicz w kolejnym - tym razem teatralnym - arcydziele Wajdy: "Zbrodni i karze" według Fiodora Dostojewskiego.

Powściągliwy "aktor-perfekcjonista, obdarzony inteligencją i głęboką wrażliwością" tak opisuje Radziwiłowicza Maciej Karpiński w książce "Teatr Andrzeja Wajdy". I rzeczywiście w aktorskim rzemiośle Radziwiłowicza znać wpływ analitycznej szkoły Jerzego Jarockiego, którą wykorzystuje, także stając przed kamerą Kieślowskiego "Bez końca" (1984), Stanisława Różewicza "Drzwi w murze" (1973), Jean-Luca Godarda "Pasja" (1982) oraz na głównych scenach polskich (Starego Teatru w Krakowie, Teatru Narodowego w Warszawie) i francuskich (Comédie de Saint-Etienne).

Ważniejsze wyróżnienia:

• 1977 - nagroda im. Leona Schillera
• 1985 - nagroda za rolę Raskolnikowa w przedstawieniu ZBRODNIA I KARA na 25. KALISKICH SPOTKANIACH TEATRALNYCH
• 1986 - nagroda za rolę Doktora w sztuce WOYZECK w Starym Teatrze w Krakowie na 26. KALISKICH SPOTKANIACH TEATRALNYCH
• 1988 - nagroda za rolę Bartodzieja w PORTRECIE na 27. FESTIWALU POLSKICH SZTUK WSPÓŁCZESNYCH we Wrocławiu
• 1989 - Srebrny Krzyż Zasługi
• 1993 - Order Sztuk Pięknych i Literatury przyznawany przez ministra kultury Francji
• 2000 - nagroda Sekcji Krytyków Teatralnych Polskiego Ośrodka ITI za popularyzację polskiej kultury teatralnej za granicą

Źródło: www.culture.pl